1 schooljaar, 20 jaar later nog impact
De meesten kennen mij als een goedlachse madam die haar mening durft uiten en soms best een grote mond heeft.
En ik weet dat dat voor sommigen to much is en dat snap ik.
Maar wat velen niet weten is mijn Angst voor de mening van anderen en dit dan vooral wat mijn ontspanningspraktijk betreft. En dat allemaal door 1 schooljaar.
Ik weet heel goed hoe ik mijn zaak kan laten groeien en hoe de webshopverkoop groter kan worden, maar eerlijk, ik ben bang.
Telkens als ik denk, nu ga ik mijn hoofd laten zien en ga ik een filmpje maken van hoe mijn producten werken of wat ik allemaal in huis heb. Of maak ik die knotsgekke reel die iedereen leuk gaat vinden. Elke keer opnieuw vind ik de volgende dag wel uitvluchten om het niet te doen.
En waarom..
Heb ik zelf een idee hoe dat komt, ik denk het wel. Na jaren van coaching weet ik zelf heel goed wie ik ben en waar ik voor sta. En ik zou niets anders willen dan het te delen. En ja ik hoor jullie al zeggen, alléé Jo gewoon doen.
Jeps I know, maar wat met die mening van anderen.
In mijn ene oor hoor ik, gewoon doen, klikt het niet dan botst het, jeps was het maar zo simpel.
In mijn ander oor hoor ik, maar wat gaan anderen van mij denken, en wat als het niet goed genoeg is? Of wat als ik er iemand toch mee op de tenen trap of kwets? Wat dan?
Ondertussen weet ik gelukkig ook hoe het komt dat ik toch nog steeds zo onzeker ben. 1 schooljaar, op de 10-tallen dat we naar school moeten, maakt dat ik na meer dan 20 jaar nog steeds niet het nodige zelfvertrouwen heb om soms gewoon fuck you te zeggen.
Dat 1 schooljaar, 20 jaar later nog impact zou hebben, had ik niet verwacht.
Want in dat schooljaar ben ik gepest geweest, pesterijen die vooral geestelijk waren, want nee ze hebben mij nooit fysiek pijn gedaan. Toch niet zoals ik het mij herinner.
Maar de pesterijen waren wel zo erg dat ik niet meer met de fiets naar school durfde, want ja ook daar waren ze, in het begin van het schooljaar reden we met zijn allen met de fiets naar school.
Ik herinner me vooral dat ik dagelijks gekleineerd werd, niet goed genoeg voor die ene persoon. Ok 1 persoon, dat is niet veel hé, maar zij kreeg anderen wel zover om mee te doen. En 1 van die anderen was op dat moment mijn beste vriendin, waar ik al jaren mee volleybalde.
Een vriendin met wie ik ongelooflijk veel mooie tijden mee beleefd had en nog zou hebben dacht ik.
Het moeilijkste in heel deze pestperiode was dan ook dat die beste vriendin op school zo ongelooflijk gemeen was tegen mij, maar in het weekend en woensdagnamiddag op de volleybal deed alsof er niets aan de hand was. Ze deed alsof ik nog steeds haar beste vriendin was. Dus niemand op de volleybal wist wat ik op school allemaal meemaakte.
Niemand wist hoe moeilijk het voor mij was om in het weekend naast haar op het veld te staan, wetend dat ze mij vrijdags nog de huid vol had gescholden, mij nog gekwetst had.
Ik kon op dat moment ook niet begrijpen hoe zij dat zelf kon, zoveel woede uit haar mond tijdens de schooluren, zoveel liefs tijdens de volleybaluren. Dat maakt mij in de war, bang, verdrietig.
1 schooljaar
Dat pesten van meer dan 20 jaar geleden, maakt dat ik nog steeds angst heb voor de mening van anderen, en mij heel vaak de vraag stel of het wel goed genoeg.
Ik weet ook dat dat niet nodig is, maar toch … alléé, ergens weet ik dat. Maar heel vaak neemt mijn hoofd de overhand.
Terwijl ik dit schrijf rollen de tranen over mijn wangen, want ondanks dat ik toen steun heb gevonden bij mijn ouders en bij de school, is er veel gebroken bij mezelf.
Ik besef nu ook dat misschien niet iedereen die mij nu goed kennen weet wat er in dat schooljaar is gebeurt.
Uit angst voor hun mening, dat ze het niet zullen begrijpen. Want heel vaak zien zij die harde buitenkant, de buitenkant die af en toe van zich durft afbijten en niet die zachte, onzekere binnenkant.
Wat me op dit vooral nog heel veel verdriet doet is,dat dat 1 schooljaar van pesterijen, 20 jaar later nog zoveel impact kan hebben. En ik hoop uit de grond van mijn hart dat ik nooit iemand zo’n gevoel gegeven heb. Want ook ik was jong en deed niet altijd alles goed.
Een grote impact dat ik soms twijfel over vriendschappen of relaties met mensen waarvan ik eigenlijk weet dat zij veel, zeg niet alles voor mij over hebben. Die door het vuur zouden gaan om mij te helpen als ik het nodig heb.
Maar heel vaak weten ze niet dat ik ze nodig heb, want ahnee, ik ga hen daar niet mee lastig vallen, ze hebben het waarschijnlijk al druk genoeg. Of die hebben wel beter dingen te doen dan zich bezig te houden met mij.
Geen idee waarom, maar die angst komt heel vaak terug boven, gaan ze mij dan nog wel graag zien?
Met dit verhaal wil ik gewoon alles even van mij afschrijven, wat voor mij een stuk verwerking gaat brengen hoop ik, en dat het mij gaat doen groeien in mijn zelfvertrouwen.
Maar ook voor jullie, weet dat je niet alleen bent, en vertrouw je verhaal toe aan jou omgeving.
Ik schrijf deze tekst nu en heb het idee dat er nog vele zullen volgen, als ik klaar ben om elk stukje muur af te breken. Want ja, de muur is al kleiner, maar toch nog veel te groot.
En ik weet dat dat voor sommigen to much is en dat snap ik.
Maar wat velen niet weten is mijn Angst voor de mening van anderen en dit dan vooral wat mijn ontspanningspraktijk betreft. En dat allemaal door 1 schooljaar.
Ik weet heel goed hoe ik mijn zaak kan laten groeien en hoe de webshopverkoop groter kan worden, maar eerlijk, ik ben bang.
Telkens als ik denk, nu ga ik mijn hoofd laten zien en ga ik een filmpje maken van hoe mijn producten werken of wat ik allemaal in huis heb. Of maak ik die knotsgekke reel die iedereen leuk gaat vinden. Elke keer opnieuw vind ik de volgende dag wel uitvluchten om het niet te doen.
En waarom..
Heb ik zelf een idee hoe dat komt, ik denk het wel. Na jaren van coaching weet ik zelf heel goed wie ik ben en waar ik voor sta. En ik zou niets anders willen dan het te delen. En ja ik hoor jullie al zeggen, alléé Jo gewoon doen.
Jeps I know, maar wat met die mening van anderen.
In mijn ene oor hoor ik, gewoon doen, klikt het niet dan botst het, jeps was het maar zo simpel.
In mijn ander oor hoor ik, maar wat gaan anderen van mij denken, en wat als het niet goed genoeg is? Of wat als ik er iemand toch mee op de tenen trap of kwets? Wat dan?
Ondertussen weet ik gelukkig ook hoe het komt dat ik toch nog steeds zo onzeker ben. 1 schooljaar, op de 10-tallen dat we naar school moeten, maakt dat ik na meer dan 20 jaar nog steeds niet het nodige zelfvertrouwen heb om soms gewoon fuck you te zeggen.
Dat 1 schooljaar, 20 jaar later nog impact zou hebben, had ik niet verwacht.
Want in dat schooljaar ben ik gepest geweest, pesterijen die vooral geestelijk waren, want nee ze hebben mij nooit fysiek pijn gedaan. Toch niet zoals ik het mij herinner.
Maar de pesterijen waren wel zo erg dat ik niet meer met de fiets naar school durfde, want ja ook daar waren ze, in het begin van het schooljaar reden we met zijn allen met de fiets naar school.
Ik herinner me vooral dat ik dagelijks gekleineerd werd, niet goed genoeg voor die ene persoon. Ok 1 persoon, dat is niet veel hé, maar zij kreeg anderen wel zover om mee te doen. En 1 van die anderen was op dat moment mijn beste vriendin, waar ik al jaren mee volleybalde.
Een vriendin met wie ik ongelooflijk veel mooie tijden mee beleefd had en nog zou hebben dacht ik.
Het moeilijkste in heel deze pestperiode was dan ook dat die beste vriendin op school zo ongelooflijk gemeen was tegen mij, maar in het weekend en woensdagnamiddag op de volleybal deed alsof er niets aan de hand was. Ze deed alsof ik nog steeds haar beste vriendin was. Dus niemand op de volleybal wist wat ik op school allemaal meemaakte.
Niemand wist hoe moeilijk het voor mij was om in het weekend naast haar op het veld te staan, wetend dat ze mij vrijdags nog de huid vol had gescholden, mij nog gekwetst had.
Ik kon op dat moment ook niet begrijpen hoe zij dat zelf kon, zoveel woede uit haar mond tijdens de schooluren, zoveel liefs tijdens de volleybaluren. Dat maakt mij in de war, bang, verdrietig.
1 schooljaar
Dat pesten van meer dan 20 jaar geleden, maakt dat ik nog steeds angst heb voor de mening van anderen, en mij heel vaak de vraag stel of het wel goed genoeg.
Ik weet ook dat dat niet nodig is, maar toch … alléé, ergens weet ik dat. Maar heel vaak neemt mijn hoofd de overhand.
Terwijl ik dit schrijf rollen de tranen over mijn wangen, want ondanks dat ik toen steun heb gevonden bij mijn ouders en bij de school, is er veel gebroken bij mezelf.
Ik besef nu ook dat misschien niet iedereen die mij nu goed kennen weet wat er in dat schooljaar is gebeurt.
Uit angst voor hun mening, dat ze het niet zullen begrijpen. Want heel vaak zien zij die harde buitenkant, de buitenkant die af en toe van zich durft afbijten en niet die zachte, onzekere binnenkant.
Wat me op dit vooral nog heel veel verdriet doet is,dat dat 1 schooljaar van pesterijen, 20 jaar later nog zoveel impact kan hebben. En ik hoop uit de grond van mijn hart dat ik nooit iemand zo’n gevoel gegeven heb. Want ook ik was jong en deed niet altijd alles goed.
Een grote impact dat ik soms twijfel over vriendschappen of relaties met mensen waarvan ik eigenlijk weet dat zij veel, zeg niet alles voor mij over hebben. Die door het vuur zouden gaan om mij te helpen als ik het nodig heb.
Maar heel vaak weten ze niet dat ik ze nodig heb, want ahnee, ik ga hen daar niet mee lastig vallen, ze hebben het waarschijnlijk al druk genoeg. Of die hebben wel beter dingen te doen dan zich bezig te houden met mij.
Geen idee waarom, maar die angst komt heel vaak terug boven, gaan ze mij dan nog wel graag zien?
Met dit verhaal wil ik gewoon alles even van mij afschrijven, wat voor mij een stuk verwerking gaat brengen hoop ik, en dat het mij gaat doen groeien in mijn zelfvertrouwen.
Maar ook voor jullie, weet dat je niet alleen bent, en vertrouw je verhaal toe aan jou omgeving.
Ik schrijf deze tekst nu en heb het idee dat er nog vele zullen volgen, als ik klaar ben om elk stukje muur af te breken. Want ja, de muur is al kleiner, maar toch nog veel te groot.
